Σαν παραμύθι…

Η αφορμή για αυτό το κείμενο ήταν μια ακόμα βόλτα στην μπλογκόσφαιρα....

Δεν ξέρω ποιός είναι ο λόγος που έκανε τον καθέναν από εσάς να έχει το προσωπικό του ιστολόγιο, θα μου άρεσε όμως πολύ να ακούσω τις ιστορίες σας. Η δική μου ιστορία έχει να κάνει (νομίζω), με μια στροφή της ζωής μου πάνω στην οποία ακόμα βαδίζω, με την μοναχικότητα που πάντοτε λίγο ή πολύ με χαρακτήριζε, με την ανάγκη μου να συναντήσω καινούργια πρόσωπα ώστε να ταυτοποιήσω την αυθεντικότητα της προσωπικότητάς μου και τα πραγματικά όρια της ελευθερίας μου, και τέλος, με την αγάπη μου για το παιχνίδι και το μυστήριο. Θυμάστε ένα παραμύθι στο οποίο μπαίνουν κάτι παιδάκια μέσα σε μια ντουλάπα, και ξαφνικά, μέσω μιας πόρτας καλά κρυμμένης στο βάθος, οδηγούνται σε έναν απίστευτο κόσμο, μαγικό, όχι παράδεισο, ούτε κόλαση, αλλά απλά μαγικό; Υπέροχο παραμύθι απ’ το οποίο δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα παρά μόνο ότι από τότε που το πρωτοείδα, πάντα ρίχνω μια δεύτερη ματιά πίσω από τα κρεμασμένα ρούχα της ντουλάπας μου. Ε! Κάπως έτσι έβλεπα, και βλέπω ακόμα, τον μπλογκόκοσμο.

Λοιπόν, τι θέλω να πω με όλα αυτά;;;
Θέλω να πω, πως τώρα ξέρω.. το αυτονόητο.. πως, για να σου χτυπήσει κάποιος την πόρτα, πρέπει εσύ πρώτα να χτυπήσεις τη δική του. Τι πιο λογικό; Θες η ντροπή και ο δισταγμός, θες η άγνοια ή ο παλιοεγωισμός, θες η απογοήτευση και τελικά η αδιαφορία; Ό,τι και να ‘ναι, καμιά φορά αυτό δεν συμβαίνει. Θα μου πεις, ε και; Ένα μπλογκ λιγότερο. Ναι όμως, αυτό το ένα μπλογκ μπορεί να κρύβει από πίσω έναν αχώριστο φίλο, έναν παλιό φίλο, έναν νέο φίλο, έναν σκέτο φίλο, έναν γενικά καλόκακο άνθρωπο σαν εκείνον, σαν εκείνη, σαν εσένα, σαν εμένα, με τον οποίο είμαστε συγκάτοικοι σε τούτο το μπαλόνι και άρα, και μόνο για αυτό, αξίζει για μια στιγμή να συναντηθούμε.

Και θέλω να πω ακόμα, πως θα χαίρομαι πολύ, πάααααααααρα πολύ, να τα λέμε!!!

Διότι, ποιός είναι κυρίες και κύριοι, τελικά και κατά κύριο λόγο, ο βασικός λόγος ύπαρξης των μπλόγκς, του φατσοβιβλίου (facebook), του τουίτερ και όλων των συναφών, αν όχι,
Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ!!, ε;;;;

Αγκαλιαστές καλημέρες σε όλους

Υγ: σήμερα το τεμπελομουλαρόσκυλο με τα υπέροχα καπούλια, που δεν ξέρει τι του γίνεται αφού τη μια νιώθει σκύλος, την άλλη αρκούδα, την άλλη μουλάρι, την άλλη γάτα και τώρα τελευταία (άκουσον, άκουσον!) φτερό(!!!!), είναι χαμογελαστό :)))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Υγ δεύτερο: το βρήκα το όνομα του παραμυθιού, Νάρνια