6/10/09

Λόγια... blogika

Θα ‘θελα να ‘ξερα, ποιοι είστε, πώς είστε, τι κάνετε.
Θα ‘θελα να ‘ξερα πόσο αληθινοί είστε, αν υπάρχετε και αν από ανάγκη ή αγάπη γράφετε.
Θα ‘θελα να ‘ξερα τ’ όνομά σου, το γέλιο σου και κύρια το βλέμμα σου.
Αν κάτι με πονάει εδώ πιο πολύ, είναι αυτή η έλλειψη βλεμμάτων.
Μου αρέσει να σας διαβάζω μα όταν απ’ την οθόνη απομακρύνομαι και ξαναμπαίνω στο δικό μου πεζό κόσμο, αναρωτιέμαι…
Πού να είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, γιατί είμαστε έτσι κρυμμένοι ο ένας απ’ τον άλλο;
Θα ‘θελα να ‘μασταν μια παρέα, να κοιταζόμασταν στα μάτια και να λέγαμε τις σκέψεις μας ανοιχτά...
πόσο χαμένο χρόνο έτσι θα κερδίζαμε…
Θα ‘θελα να ‘ξερα πού βρίσκεστε και πώς περνάτε.
Είστε χαρούμενοι άνθρωποι; Λυπημένοι; Είστε καλά;;;;

Πόσο λυπάμαι,

που μπορεί να σε συναντήσω στο δρόμο,

εσένα,

που απ’ τα λίγα λόγια σου και μόνο αγάπησα,

και να μην σου πω,

ούτε καλημέρα……….

2 σχόλια:

ΚΙΡΚΗ είπε...

Μετά από παρότρυνσή σου, είπα και εγώ να σου απαντήσω με λόγια μπλογκικά!
Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και χάρηκα που "επισκέφτηκες"το σπίτι μου!
Είμαι και θυμωμένος άνθρωπος με όσα βλέπω κάθε μέρα γύρω μου!
Είμαι ακόμα και παραμένω άνθρωπος, γιατί η παρουσία ανθρώπων σαν και εσένα μου λέει ένα: πως δε σκέφτομαι μόνο εγώ!

Σ' ευχαριστώ και Καλώς μας ήρθες στην παρέα
Υ.Γ. Το όμορφο νησί σου το έχω επισκεφτεί πολλές φορές! Και πού ξέρεις;
Ίσως τα βλέμματά μας να έχουν κάπου διασταυρωθεί...
Φιλί

φτερό στον άνεμο... είπε...

...και είσαι και σπουδαίος άνθρωπος :)

Ναι έχεις δίκιο, κάποιοι άνθρωποι σκεφτόμαστε...αλλά αυτή η σκέψη θα μας φάει!

Να είσαι αισιόδοξη γιατί η θλίψη είναι η μέγιστη απειλή μας, να είσαι θυμωμένη γιατί αυτή είναι η ελπίδα μας και κύρια να παραμείνεις άνθρωπος γιατί αυτή είναι η μόνη διέξοδός μας.

Σ' ευχαριστώ εγώ από καρδιάς :))

ΥΓ πού ξέρεις....only time

Αγκαλιά... τεμπελομουλαρόσκυλη!