Μια ιστορία…ραδιοφωνική

Κάποτε, πριν πολλά χρόνια, το ραδιόφωνο με τρόμαζε και είναι η παρακάτω μια ανάμνηση από αυτές που για κάποιο λόγο κολλάνε στο μυαλό μας...ήμουν λογικά γύρω στα 12, ίσως και μεγαλύτερη, όταν ένα απόγευμα πήρα το ραδιοκασετόφωνο στα χέρια μου και το ‘γύρισα’ στους σταθμούς. Η μόνη χρήση του μέχρι τότε ήταν να παίζει τις κασέτες, κάτι άθλιες κασέτες με ξένη κυρίως μουσική που τουρίστες μας χάριζαν τα καλοκαίρια νομίζοντας πως θα μας αρέσουν. Τα cds δεν υπήρχαν ακόμα. Οι γονείς μου δεν θυμάμαι ποτέ να άκουγαν μουσική. Ήταν άνθρωποι του μόχθου, σκληρή δουλειά, πολλή δουλειά, από το πρωί ως το βράδυ, για να ετοιμάσουν στα παιδιά τους έναν αλλιώτικο κόσμο… Πού χρόνος για μουσική και τραγούδια, ήταν άγνωστη σε αυτούς η λέξη διασκέδαση. Δουλειά, δουλειά, δουλειά, και όχι γραφείου, σκληρή δουλειά, όλη μέρα, και στα διαλείμματα φροντίδα των ηλικιωμένων και των παιδιών….με αυτά και με αυτά, ποτέ δεν είχα ακούσει και εγώ ραδιόφωνο στο σπίτι. Αλλά η μουσική, πριν καν την ακούσω, ήταν ήδη στην καρδιά μου. Εκείνο το απόγευμα λοιπόν, επιχείρησα για πρώτη φορά να χαθώ στον κόσμο της γιατί ένιωθα πως πέρα από τις κασετούλες μας, ίσως υπήρχε και κάτι άλλο…
Πρώτη αντίδραση: πανικός, φόβος. Τι είναι αυτό; Από πού έρχεται; Ποιοι άνθρωποι είναι όλοι αυτοί; Το πρώτο τραγούδι που πέτυχα ήταν ένα του Κορκολή, τότε που ήταν στο απόγειο της pop καριέρας του. Δεν το θυμάμαι αλλά ήταν ωραίο. Από τότε, και άλλα απογεύματα επιχείρησα το ίδιο, μια εξερεύνηση σε άγνωστα μέρη, μα πάντοτε, ύστερα από λίγα λεπτά ακρόασης και περιπλάνησης (πέρα-δώθε το κουμπάκι), το έκλεινα γιατί…τρόμαζα! Παράξενο ε; Τώρα που το σκέφτομαι μου φαίνεται αστείο όμως τότε είχε την ερμηνεία του. Αυτό που με τρόμαζε ήταν το ‘χάος’, η έλλειψη ασφάλειας που μου προκαλούσε πανικό. Σκεφτόμουν πως στην τηλεόραση όλα είναι φανερά, βλέπεις ποιος σου μιλάει, ξέρεις ποιος είναι, ξέρεις τι ώρα έχει την τάδε ταινία και τι ώρα έχει ειδήσεις ή παιδικά. Εκεί;;; Τίποτα. Το απόλυτο άγνωστο. Όλα στην τύχη. Θα πετύχεις έναν καλό σταθμό, στην τύχη, μια καλή εκπομπή, στην τύχη, μια καλή μουσική, ένα καλό τραγούδι, στην τύχη. «Μα γιατί δεν υπάρχει ένα πρόγραμμα;;; Γιατί δεν υπάρχει ένας ‘χάρτης’ στον οποίο να φαίνονται όλοι οι σταθμοί που υπάρχουν και οι συχνότητές τους;;; Τι τραγούδια παίζει ο κάθε σταθμός;;.» και άλλα τέτοια. Τα ερωτήματα αυτά κράτησαν αρκετά χρόνια, μέχρι και γράμμα που σκεφτόμουν να στείλω για να διαμαρτυρηθώ!! Πού να το έστελνα όμως και τι να έλεγα; Μήπως έλεγα βλακείες; Το γράμμα τελικά ποτέ δεν το έγραψα γιατί με πρόλαβε η εποχή του διαβάσματος οπότε χάθηκαν όλα, και ο χρόνο μα κύρια η διάθεση να ασχοληθώ με αυτές τις αναζητήσεις…Αργότερα, πολύ αργότερα, κατάλαβα πως, και προγράμματα υπάρχουν, και όλες οι πληροφορίες, αρκεί να ξέρεις πού να ψάξεις να τις βρεις. Και από τότε η μουσική και το ραδιόφωνο έγιναν μεγάλες αγάπες μου και αχώριστοι φίλοι . Από τότε, στα αυτιά μου υπάρχει πάντοτε μια μελωδία, στα εύκολα, στα δύσκολα, στα γέλια και στα δάκρυα, πάντα, μια μελωδία…