Λόγια... περασμένα

«Ανάσκελα!»…Μια λέξη που συνάντησα πολύ πρόσφατα σε ένα κείμενο και αποτέλεσε την αφορμή του ξεπαγώματος μιας ανάμνησης…

 Ένα καλοκαίρι πριν από περίπου 10 χρόνια, δούλευα σε τουριστικό μαγαζί σε μια γωνιά της Κέρκυρας. Απέναντι από το μαγαζί, ζούσε μόνη της σε ένα χαμηλό σπιτάκι μια ηλικιωμένη γυναίκα. Η γιαγιά αυτή ήταν από καιρό κατάκοιτη με αποτέλεσμα να περνά όλες τις μέρες και νύχτες της σε ένα κρεβάτι. Άσχημο πράγμα. Θα περίμενε κανείς ότι ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε μέσα στη δυστυχία και τη θλίψη παρόλα αυτά ήταν πάντοτε πολύ ευδιάθετη και ζωντανή, αυτό προέκυπτε τουλάχιστον από τη φωνή της που ακούγαμε πολύ καθαρά να κελαηδάει και από τους ανθρώπους που ολημερίς την επισκέπτονταν…
Κάθε πρωί, γύρω στις 10, πήγαινε να τη δει ο γιος της ο οποίος διατηρούσε κατάστημα λίγο πιο πέρα. Καθόταν για μερικά μόνο λεπτά και μετά έφευγε. Αυτός ο μεσήλικας άνδρας λοιπόν, κάθε φορά, μα κάθε φορά όμως, μπαίνοντας στο σπίτι της μάνας του, επαναλάμβανε μία και μοναδική ερώτηση με τη χαρακτηριστική πάντοτε Κερκυραϊκή προφορά, για να εισπράξει σε λίγο την ίδια πάντοτε απάντηση…
Ο πολύ σύντομος διάλογός γιου και μάνας που κάθε πρωινό μας έκανε να χτυπιόμαστε από τα γέλια ήταν ο ακόλουθος:
-  Ορή μάαανα, εεεεε ορή μάνα….......’

....."επώς" το βλέπεις ορή;;;;;

(εννοώντας πώς βλέπει γενικά την κατάσταση…)

- "Επώς" να το δω ορέ βουρλισμένε.........

............ ΑΝΑΣΚΕΛΑ!!!!!!!

Όρε γέλια που κάναμε… :))