Κάποια μονοπάτια είναι αδιέξοδα, ή τουλάχιστον έτσι μοιάζουν,
μέχρι τη στιγμή της εξόδου τους - όποιας, αν υπάρχει – και πόσο πονάνε αλήθεια.
Γιατί στο τώρα δεν υπάρχει αυτή η έξοδος και ούτε φαίνεται πουθενά. Αδιέξοδο.
Και είτε μένεις δίπλα στο μαντρότοιχο και κλαις,
είτε, σέρνοντας τα πόδια σου, γυρίζεις πίσω.
Ένα δάκρυ. Θα περάσει; Θα περάσει θα μου πεις.
Μια λύπη. Τι λείπει; Μου λείπεις. Εσύ.
10/10/09
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου