και ο καιρός πέρασε...

...και από τον χειμώνα φτάσαμε στο φθινόπωρο, σαν να μου ξέφυγαν δυο μήνες. Έχει μονοπάτια η ζωή και καμιά φορά σε φέρνει μπροστά σε κάτι τόσο καινούργιο που τρομάζεις...μπερδεύεσαι ίσως, ακόμα και αυτή η ίδια η αγάπη μπορεί να σε μπερδέψει. Ποτέ δεν είχα φανταστεί πως η αγάπη μπορεί να πονά τόσο..δεν θα 'πρεπε μα έλα που συμβαίνει. Γιατί όμως; Αφού είναι ό,τι πιο όμορφο υπάρχει, γιατί; Ίσως επειδή καμιά φορά συγκρούεται με τον κόσμο στον οποίο ζούμε...ίσως γιατί, όταν είναι αληθινή, δεν χωρά στα ανθρώπινα και τα καθημερινά, τραυματίζεται και σβήνει, δεν πεθαίνει, μόνο σωπαίνει μπροστά στο αδιέξοδο. Τα λόγια που δεν οδηγούν πουθενά μόνο τραυματίζουν χειρότερα το ήδη πληγιασμένο δέρμα και το διαλύουν γι' αυτό καλύτερα τίποτα, είναι ήδη μεγάλη η πληγή. Μια συγνώμη ίσως μόνο και ένα σ' αγαπώ. Έτσι χωρίς λόγο. Αυτά μόνο, δυό πράγματα, δυο συναισθήματα, για να μην παίρνουν βίαια τις θέσεις τους ο εγωισμός και η αδιαφορία. Θα ήταν άδικο. Και ύστερα το μεγάλο βήμα της φυγής, της διαφυγής, όχι από την αγάπη, αυτή και να θελα - που δεν θέλω - να τη διώξω δεν φεύγει, μα από το αδιέξοδο. Μακάρι αυτό να ήταν μόνο στο μυαλό μου...