ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Εύχομαι τούτη η χρονιά να σας φέρει κοντά αγαπημένα πρόσωπα, αναπάντεχη χαρά, ζεστά χαμόγελα, τρυφερά λόγια, χορτασμένα από χαρά όνειρα, στιγμές γέλιου και ευτυχίας, ζεστές αγκαλιές, όμορφες εκπλήξεις, θετικές στροφές και μικρά θαύματα, γιατί, ακόμα και αν δεν το πιστεύουμε, συμβαίνουν...

Καλή χρονιά, όπως την επιθυμεί ο καθένας σας!!

Και του χρόνου, να 'μαστε καλά, θα ήθελα πάαααρα πολύ να ξαναβγούμε για κάλαντα  :)))

Σαν παραμύθι…

Η αφορμή για αυτό το κείμενο ήταν μια ακόμα βόλτα στην μπλογκόσφαιρα....

Δεν ξέρω ποιός είναι ο λόγος που έκανε τον καθέναν από εσάς να έχει το προσωπικό του ιστολόγιο, θα μου άρεσε όμως πολύ να ακούσω τις ιστορίες σας. Η δική μου ιστορία έχει να κάνει (νομίζω), με μια στροφή της ζωής μου πάνω στην οποία ακόμα βαδίζω, με την μοναχικότητα που πάντοτε λίγο ή πολύ με χαρακτήριζε, με την ανάγκη μου να συναντήσω καινούργια πρόσωπα ώστε να ταυτοποιήσω την αυθεντικότητα της προσωπικότητάς μου και τα πραγματικά όρια της ελευθερίας μου, και τέλος, με την αγάπη μου για το παιχνίδι και το μυστήριο. Θυμάστε ένα παραμύθι στο οποίο μπαίνουν κάτι παιδάκια μέσα σε μια ντουλάπα, και ξαφνικά, μέσω μιας πόρτας καλά κρυμμένης στο βάθος, οδηγούνται σε έναν απίστευτο κόσμο, μαγικό, όχι παράδεισο, ούτε κόλαση, αλλά απλά μαγικό; Υπέροχο παραμύθι απ’ το οποίο δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα παρά μόνο ότι από τότε που το πρωτοείδα, πάντα ρίχνω μια δεύτερη ματιά πίσω από τα κρεμασμένα ρούχα της ντουλάπας μου. Ε! Κάπως έτσι έβλεπα, και βλέπω ακόμα, τον μπλογκόκοσμο.

Λοιπόν, τι θέλω να πω με όλα αυτά;;;
Θέλω να πω, πως τώρα ξέρω.. το αυτονόητο.. πως, για να σου χτυπήσει κάποιος την πόρτα, πρέπει εσύ πρώτα να χτυπήσεις τη δική του. Τι πιο λογικό; Θες η ντροπή και ο δισταγμός, θες η άγνοια ή ο παλιοεγωισμός, θες η απογοήτευση και τελικά η αδιαφορία; Ό,τι και να ‘ναι, καμιά φορά αυτό δεν συμβαίνει. Θα μου πεις, ε και; Ένα μπλογκ λιγότερο. Ναι όμως, αυτό το ένα μπλογκ μπορεί να κρύβει από πίσω έναν αχώριστο φίλο, έναν παλιό φίλο, έναν νέο φίλο, έναν σκέτο φίλο, έναν γενικά καλόκακο άνθρωπο σαν εκείνον, σαν εκείνη, σαν εσένα, σαν εμένα, με τον οποίο είμαστε συγκάτοικοι σε τούτο το μπαλόνι και άρα, και μόνο για αυτό, αξίζει για μια στιγμή να συναντηθούμε.

Και θέλω να πω ακόμα, πως θα χαίρομαι πολύ, πάααααααααρα πολύ, να τα λέμε!!!

Διότι, ποιός είναι κυρίες και κύριοι, τελικά και κατά κύριο λόγο, ο βασικός λόγος ύπαρξης των μπλόγκς, του φατσοβιβλίου (facebook), του τουίτερ και όλων των συναφών, αν όχι,
Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ!!, ε;;;;

Αγκαλιαστές καλημέρες σε όλους

Υγ: σήμερα το τεμπελομουλαρόσκυλο με τα υπέροχα καπούλια, που δεν ξέρει τι του γίνεται αφού τη μια νιώθει σκύλος, την άλλη αρκούδα, την άλλη μουλάρι, την άλλη γάτα και τώρα τελευταία (άκουσον, άκουσον!) φτερό(!!!!), είναι χαμογελαστό :)))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Υγ δεύτερο: το βρήκα το όνομα του παραμυθιού, Νάρνια

Ένα ΜΠΡΑΒΟ στην δημόσια τηλεόραση!

Μιλάμε για τα άσχημα που συμβαίνουν, μιλάμε για τις προσωπικές μας αναζητήσεις, τα μεγάλα και μικρά ερωτήματα, μιλάμε για πολλά και πολύ καλά κάνουμε γι' αυτό. Μα που και που να θυμόμαστε και αυτά τα λίγα ή πολλά καλά που συμβαίνουν γύρω μας κάθε μέρα, και ας μην τα αντιλαμβανόμαστε πάντα.

Αφορμή και όχι αιτία για αυτό που θέλω να πω είναι ο Τηλεμαραθώνιο Αγάπης που όπως κάθε χρόνο, διοργανώθηκε και φέτος από την ΕΡΤ σε συνεργασία με την Ελληνική Εθνική Επιτροπή της UNICEF και είχε σαν στόχο την καταπολέμηση της πείνας και του υποσιτισμού των παιδιών παγκοσμίως.

Κάθε άνθρωπος ή ομάδα ανθρώπων που προσπαθεί, έχει νομίζω ανάγκη την επιβράβευση. Έτσι κι εγώ, θα ήθελα σήμερα από εδώ να στείλω ένα μεγάλο χαμόγελο στην δημόσια τηλεόραση για την ειλικρινή προσπάθεια που εχτές έκανε και κυρίως για τους ανθρώπους της, που χωρίς την ύπαρξή της, ίσως να μην είχαμε την τύχη να βλέπουμε όχι γιατί δεν θα υπήρχαν, αλλά γιατί θα ήταν πολύ ανώτεροι για να χωρέσουν στα κάθε λογής ιδιωτικά συμφέροντα. Ένας από αυτούς, και με μεγάλη διαφορά, είναι η Μαρία Χούκλη που χωρίς επάρσεις και μεγαλοστομίες, αλλά με ουσία, παιδεία και ποιότητα, ξεχωρίζει και επιβάλλεται. Μια αληθινή Κυρία της τηλεόρασης και ένας πραγματικά όμορφος Άνθρωπος. Όταν συναντάς τέτοιους ανθρώπους, ζεσταίνεται η καρδιά σου.
Κατά τα λοιπά, και εχτές είδαμε πρόσωπα της τηλεόρασης που προσπάθησαν, για ακόμα μια φορά, ως γνήσιοι πολιτικάντες, να προβληθούν μέσα από μια τόσο σεμνή και ανιδιοτελή προσπάθεια. Μα τέτοιους ανθρώπους πάντα θα βλέπουμε. Σημασία όμως δεν έχουν αυτοί, σημασία έχει μόνο να μην παρασυρόμαστε από αυτούς ξεχνώντας τελικά εκείνους που πραγματικά αξίζουν το χειροκρότημα.

Εμβολίων συνέχεια: θάρρος ή αλήθεια;

Μόλις το είδα και για ακόμη μια φορά προβληματίστηκα. Μιλάει η πρώην Υπουργός Υγείας της Φινλανδίας: έστω και τα μισά από όσα λέει να είναι αλήθεια, τότε....; 

μια λέξη, μια ανάρτηση

Πειράζει που δεν έχω τίποτα σημαντικό να πω;
Μια καλημέρα μόνο βρε παιδιά...
Καλημέρα!