Μια τρελή, τρελή σαραντάρα!

...μα είμαι τρελή! Μ' αρέσει, μ' αρέσει....μα δεν είμαι τρελή απλώς, είμαι νευρασθενική!! Μ' αρέσει, μ' αρέσει......

Τη θυμάστε αυτή τη σκηνή; Από τις πιο αστείες νομίζω.
Βρήκα το βίντεο τυχαία, η σκηνή του γέλιου είναι από το πέμπτο λεπτό και μετά....απολαύστε τους....

....μ΄ αρέσει, μ' αρέσει.....:))))

Εντυπώσεις από μια πρώτη, σύντομη περιπλάνηση στον κόσμο των bloggers…..

Αρχές του 2008 όταν πρωτοάκουσα για τον κόσμο αυτό, μου άρεσε πολύ σαν ιδέα και έτσι επιχείρησα και ‘γω να εισέλθω…Από την αρχή όμως, μια σκέψη ήταν καρφωμένη στο μυαλό μου, μια σκέψη που με έκανε να αποθαρρύνομαι… "άλλη μια μορφή απομόνωσης, άλλη μια οσμή μοναξιάς, άλλη μια απόπειρα αναζήτησης του χαμένου νήματος, αυτού που θα έπρεπε να ενώνει όλους τους ανθρώπους, όλο τον κόσμο". Έτσι η προσπάθεια διεκόπη. Φέτος, λίγο η επιρροή ενός φίλου (επηρεάζομαι εύκολα γμτ), λίγο η γοητεία του αγνώστου, λίγο και αυτή διάθεση η καλή που από την άνοιξη ψάχνω να βρω (διάθεσηηηηηη;; πού είσαι ορέ βρωμοθήλυκο;;;; αχ, αν σε πιάσω θα σε σακατέψω, παλιοσουρλουλού!! ), όλα αυτά τέλος πάντων με έκαναν να επιστρέψω. Μετά από αρκετό καιρό περιπλάνησης στα καντούνια της μπλογκόπολης, αυτές είναι οι μέχρι στιγμής εντυπώσεις μου:
(Να τονίσω ότι τα παρακάτω αποτελούν απλά μια προσωπική άποψη και τίποτα παραπάνω)

1) Οι περισσότεροι μπλόγκερς (είναι) άνθρωποι μοναχικοί και ιδιαίτερα ευαίσθητοι, πολύ ευαίσθητοι, γι’ αυτό και όχι τόσο συνηθισμένοι....ε όχι και εξωγήινοι!
2) Αγαπούν τη θάλασσα, πολύ, πάρα πολύ, παντού φωτογραφίες με τη θάλασσα
3) Γράφουν υπέροχα, θεέ και κύριε, τι κείμενα!
4) Είτε στην Ελλάδα έχουμε πάρα πολλούς ποιητές ή όλοι οι έλληνες ποιητές έγιναν μπλόγκερς!
5) Οι περισσότεροι μπλόγκερς είναι και εξαιρετικοί φωτογράφοι (ή κατά το προηγούμενο, όλοι οι έλληνες φωτογράφοι έγιναν μπλόγκερς!) χεχε ;)
6) Συχνά χρησιμοποιούν ως ψευδώνυμα λέξεις που παραπέμπουν σε παραμύθια και μυθολογία.
7) Εκτός του ότι γράφουν και φωτογραφίζουν υπέροχα, είναι πολύ έξυπνοι άνθρωποι, με βαθιά, πολυδιάστατη σκέψη, συχνά ευφυείς
8) Αγαπούν την επικοινωνία και τον διάλογο
9) Μιλούν πολύ. Τι πολυλογία είναι αυτή παναΐα μου!!!!!
10) Είναι ‘ψαγμένα’ άτομα , ανήσυχα και οι περισσότεροι μορφωμένοι με καλλιτεχνικές κλίσεις.
11) Έχουν καλή καρδιά….όχι?? Έχουν, έχουν, ξέρω ‘γω. Έχω ένστικτο :)

Κείμενα, Ποιήματα, Φωτογραφίες, Ζωγραφιές, Καλλιτεχνήματα, Δημιουργήματα, Μουσικές, Γνώσεις, Απόψεις, Θέσεις, Αντιθέσεις, Ευαισθησίες, Ευαισθησίες, Ευαισθησίες, Όλα μου δείχνουν ότι είστε πραγματικά άνθρωποι ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ και χαίρομαι που σας συναντώ, έστω και έτσι. Από εδώ και με αυτή την ευκαιρία, θα ήθελα να σας πω και ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που είστε τόσο φιλόξενοι αφήνοντας μας, εμάς τους ξένους, να σεργιανίζουμε στα σπίτια σας, χωρίς πολλές φορές να ρωτάμε.
Μου αρέσει να κάθομαι να σας διαβάζω, να ακούω τις μουσικές σας, να ταξιδεύω στα μέρη σας, και ο λόγος που καμιά φορά δεν μιλώ είναι γιατί με πονάνε πολύ τα λόγια που γεννιούνται και πεθαίνουν στις οθόνες.
Όπως και να ‘χει, τουλάχιστον έμαθα πως στη χώρα τούτη υπάρχουν ακόμα πολλοί άνθρωποι που δεν σταματούν να προσπαθούν, να αγωνίζονται, για έναν κόσμο όμορφο...Υποκλίνομαι.

Την παρακάτω μελωδία την άκουσα έχτες τυχαία για πρώτη φορά νομίζω, στο εξαιρετικό μπλογκ της Margo την οποία θα ήθελα πολύ για αυτό να ευχαριστήσω :))
 
Αφιερωμένη από εδώ σε όλους τους μπλόγκερς, με αγάπη.
 

Μια ιστορία…ραδιοφωνική

Κάποτε, πριν πολλά χρόνια, το ραδιόφωνο με τρόμαζε και είναι η παρακάτω μια ανάμνηση από αυτές που για κάποιο λόγο κολλάνε στο μυαλό μας...ήμουν λογικά γύρω στα 12, ίσως και μεγαλύτερη, όταν ένα απόγευμα πήρα το ραδιοκασετόφωνο στα χέρια μου και το ‘γύρισα’ στους σταθμούς. Η μόνη χρήση του μέχρι τότε ήταν να παίζει τις κασέτες, κάτι άθλιες κασέτες με ξένη κυρίως μουσική που τουρίστες μας χάριζαν τα καλοκαίρια νομίζοντας πως θα μας αρέσουν. Τα cds δεν υπήρχαν ακόμα. Οι γονείς μου δεν θυμάμαι ποτέ να άκουγαν μουσική. Ήταν άνθρωποι του μόχθου, σκληρή δουλειά, πολλή δουλειά, από το πρωί ως το βράδυ, για να ετοιμάσουν στα παιδιά τους έναν αλλιώτικο κόσμο… Πού χρόνος για μουσική και τραγούδια, ήταν άγνωστη σε αυτούς η λέξη διασκέδαση. Δουλειά, δουλειά, δουλειά, και όχι γραφείου, σκληρή δουλειά, όλη μέρα, και στα διαλείμματα φροντίδα των ηλικιωμένων και των παιδιών….με αυτά και με αυτά, ποτέ δεν είχα ακούσει και εγώ ραδιόφωνο στο σπίτι. Αλλά η μουσική, πριν καν την ακούσω, ήταν ήδη στην καρδιά μου. Εκείνο το απόγευμα λοιπόν, επιχείρησα για πρώτη φορά να χαθώ στον κόσμο της γιατί ένιωθα πως πέρα από τις κασετούλες μας, ίσως υπήρχε και κάτι άλλο…
Πρώτη αντίδραση: πανικός, φόβος. Τι είναι αυτό; Από πού έρχεται; Ποιοι άνθρωποι είναι όλοι αυτοί; Το πρώτο τραγούδι που πέτυχα ήταν ένα του Κορκολή, τότε που ήταν στο απόγειο της pop καριέρας του. Δεν το θυμάμαι αλλά ήταν ωραίο. Από τότε, και άλλα απογεύματα επιχείρησα το ίδιο, μια εξερεύνηση σε άγνωστα μέρη, μα πάντοτε, ύστερα από λίγα λεπτά ακρόασης και περιπλάνησης (πέρα-δώθε το κουμπάκι), το έκλεινα γιατί…τρόμαζα! Παράξενο ε; Τώρα που το σκέφτομαι μου φαίνεται αστείο όμως τότε είχε την ερμηνεία του. Αυτό που με τρόμαζε ήταν το ‘χάος’, η έλλειψη ασφάλειας που μου προκαλούσε πανικό. Σκεφτόμουν πως στην τηλεόραση όλα είναι φανερά, βλέπεις ποιος σου μιλάει, ξέρεις ποιος είναι, ξέρεις τι ώρα έχει την τάδε ταινία και τι ώρα έχει ειδήσεις ή παιδικά. Εκεί;;; Τίποτα. Το απόλυτο άγνωστο. Όλα στην τύχη. Θα πετύχεις έναν καλό σταθμό, στην τύχη, μια καλή εκπομπή, στην τύχη, μια καλή μουσική, ένα καλό τραγούδι, στην τύχη. «Μα γιατί δεν υπάρχει ένα πρόγραμμα;;; Γιατί δεν υπάρχει ένας ‘χάρτης’ στον οποίο να φαίνονται όλοι οι σταθμοί που υπάρχουν και οι συχνότητές τους;;; Τι τραγούδια παίζει ο κάθε σταθμός;;.» και άλλα τέτοια. Τα ερωτήματα αυτά κράτησαν αρκετά χρόνια, μέχρι και γράμμα που σκεφτόμουν να στείλω για να διαμαρτυρηθώ!! Πού να το έστελνα όμως και τι να έλεγα; Μήπως έλεγα βλακείες; Το γράμμα τελικά ποτέ δεν το έγραψα γιατί με πρόλαβε η εποχή του διαβάσματος οπότε χάθηκαν όλα, και ο χρόνο μα κύρια η διάθεση να ασχοληθώ με αυτές τις αναζητήσεις…Αργότερα, πολύ αργότερα, κατάλαβα πως, και προγράμματα υπάρχουν, και όλες οι πληροφορίες, αρκεί να ξέρεις πού να ψάξεις να τις βρεις. Και από τότε η μουσική και το ραδιόφωνο έγιναν μεγάλες αγάπες μου και αχώριστοι φίλοι . Από τότε, στα αυτιά μου υπάρχει πάντοτε μια μελωδία, στα εύκολα, στα δύσκολα, στα γέλια και στα δάκρυα, πάντα, μια μελωδία…

Κέρκυρα Αρχόντισσα

Λοιπόν! Αφήνουμε τις κλάψες, σκουπίζουμε τις μύξες (αμάν βρε σιχαμένο!) και γράφουμε και τίποτα σοβαρό….
Δεν ξέρω αν έχει τύχει ποτέ να επισκεφθείτε τούτο τον τόπο και αν έχετε καλές αναμνήσεις ή όχι, όμως εγώ αυτό το νησί το αγαπάω αληθινά. Γιατί;;;
Οι λόγοι είναι πολλοί και βαριέμαι και το γράψιμο όμως θα πω μερικούς, έτσι μωρέ, γιατί το αξίζει, όπως κάθε τόπος γεννημένος ανάμεσα σε δύσεις και ανατολές....
Το λοιπόν! Στεκάτε ορέ να βρακωθώ, να κατεβάσω το μπουρούκι απ’ τη στιά μη το χω και αμέντι, να φέρω και μια γιακέτα μη με πιάκει καμιά θέρμη κ' έφτακα!….

………………Ήρθα……

- Γιατί έτσι
- Γιατί έτσι
- Γιατί έτσι
- Γιατί …έτσι!!! ;)
(οι 4 πρώτοι λόγοι)

Και πάμε............αγαπώ αυτό το νησί επειδή…

- Δεν τσιγκουνεύεται το πράσινο
- Δεν τσιγκουνεύεται το μπλε
- Δεν τσιγκουνεύεται την ομορφιά, το τραγούδι, το γέλιο
- Η χάρη του περισσεύει σε κάθε στροφή του βλέμματος
- Ελιές και κυπαρίσσια πλέκονται στο δέρμα του
- και ποιήματα γράφονται στ’ όνομά του

Επειδή…
- Εδώ τις ελιές μας δεν τις κλαδεύουμε αλλά τις αφήνουμε, ψηλές, περήφανες, να προσπαθούν ν’ αγγίξουν τον ουρανό και ‘κείνος όλο να τους ξεφεύγει
- Εδώ, για τον ίδιο λόγο, το λάδι είναι χρυσό και γλυκό
- Εδώ γεννήθηκαν, έζησαν, δημιούργησαν, αγάπησαν και αγαπήθηκαν, άνθρωποι σπουδαίοι στην καρδιά και την ψυχή
- Εδώ σεργιάνησαν και σεργιανίζουν πολλοί πολιτισμοί, από κάθε γωνιά του κόσμου
- Και εδώ, και εδώ λέγω, όλα είναι ΜΟΥΣΙΚΗ ;)

Επειδή…
- Καθώς μπαίνω με το πλοίο στο λιμάνι, μου ‘ρχεται να δακρύσω
- και όταν είμαι μακριά, όλα εδώ με γυρίζουν….

Επειδή…
συγχωρέστε με, το ξέρω, όλοι οι τόποι είναι σπουδαίοι, μα, και ‘σεις το ξέρετε...
υπάρχουν και αδυναμίες…..:))
Αχ Κέρκυρα....

ΥΓ1 Η Ελλάδα είναι νομίζω ένας ευλογημένος τόπος, από πολλές απόψεις. Μα δεν τον αγαπάμε, ή τουλάχιστον δεν τον αγαπάμε όσο θα έπρεπε. Παντού γύρω τα ίδια προβλήματα. Γκρίνια, βρωμιά, κακοδιαχείριση, κακοσυνεννόηση, αδιαφορία, αδιαφορία, αδιαφορία…

Δεν θέλει πολύ κόπο, λίγο μόνο, μα απ’ τον καθένα. Ας ξεκινήσουμε απ’ τις αυλές μας, λίγη ομορφιά ποτέ δεν έβλαψε κανέναν, γιατί ν’ αφήνουμε τον τόσο με εμάς γενναιόδωρο ήλιο μόνο του να παλεύει ε ; )

Ευχαριστωωωωωωωωωωώ

ΥΓ2 Δεν βαρεθήκατε να είστε στον υπολογιστή??? Άντε, να ξεκολλήσουμε και λίγο, αραχνιάσαμε!! ….Πάω στην τηλεόραση χεχε ;)

Και ένα τραγούδι που άκουσα το μεσημέρι στο ραδιόφωνο (Δεύτερο, τι άλλο!) και που ενώ δεν σχετίζεται με την Κέρκυρα, έγινε η αφορμή για να γράψω το κείμενο. Η διάθεση, τι σου είναι...μεγάλο πράμα ρε παιδί μου…..

Λόγια... κλαψιάρικα ή άρες μάρες κουκουνάρες

Συγνώμη
....για τη σιωπή και τη φυγή, την αδυναμία,
....για τη μαγκιά που δεν έχω και τα πρέπει που έχω,
....για τα λάθη που έκανα και εκείνα που δεν έκανα.
Συγνώμη
....που ακόμα δεν μπορώ ή δεν θέλω να καταλάβω,
....που δεν μπόρεσα γιατί δεν γινόταν να μπορέσω,
....που βρέθηκα στο δρόμο σου, που σε αγάπησα.
Συγνώμη
....που δεν τα κατάφερα.
Αρκεί; Δεν αρκεί θα μου πεις, σαχλαμάρες, και θα 'χεις και δίκιο. Μα, έστω αυτό...

Λόγια... περασμένα

«Ανάσκελα!»…Μια λέξη που συνάντησα πολύ πρόσφατα σε ένα κείμενο και αποτέλεσε την αφορμή του ξεπαγώματος μιας ανάμνησης…

 Ένα καλοκαίρι πριν από περίπου 10 χρόνια, δούλευα σε τουριστικό μαγαζί σε μια γωνιά της Κέρκυρας. Απέναντι από το μαγαζί, ζούσε μόνη της σε ένα χαμηλό σπιτάκι μια ηλικιωμένη γυναίκα. Η γιαγιά αυτή ήταν από καιρό κατάκοιτη με αποτέλεσμα να περνά όλες τις μέρες και νύχτες της σε ένα κρεβάτι. Άσχημο πράγμα. Θα περίμενε κανείς ότι ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε μέσα στη δυστυχία και τη θλίψη παρόλα αυτά ήταν πάντοτε πολύ ευδιάθετη και ζωντανή, αυτό προέκυπτε τουλάχιστον από τη φωνή της που ακούγαμε πολύ καθαρά να κελαηδάει και από τους ανθρώπους που ολημερίς την επισκέπτονταν…
Κάθε πρωί, γύρω στις 10, πήγαινε να τη δει ο γιος της ο οποίος διατηρούσε κατάστημα λίγο πιο πέρα. Καθόταν για μερικά μόνο λεπτά και μετά έφευγε. Αυτός ο μεσήλικας άνδρας λοιπόν, κάθε φορά, μα κάθε φορά όμως, μπαίνοντας στο σπίτι της μάνας του, επαναλάμβανε μία και μοναδική ερώτηση με τη χαρακτηριστική πάντοτε Κερκυραϊκή προφορά, για να εισπράξει σε λίγο την ίδια πάντοτε απάντηση…
Ο πολύ σύντομος διάλογός γιου και μάνας που κάθε πρωινό μας έκανε να χτυπιόμαστε από τα γέλια ήταν ο ακόλουθος:
-  Ορή μάαανα, εεεεε ορή μάνα….......’

....."επώς" το βλέπεις ορή;;;;;

(εννοώντας πώς βλέπει γενικά την κατάσταση…)

- "Επώς" να το δω ορέ βουρλισμένε.........

............ ΑΝΑΣΚΕΛΑ!!!!!!!

Όρε γέλια που κάναμε… :))

Λόγια... πολλά

....................................................................................................................................................................και.....................................................................
........................................................................................................................................................................................................αλλά...............................................................................................................................................ίσως..................................................................................................
..............................................πάλι......................................................................................

Αυταααααααά!! Α! και μη ξεχάσω...:) ένα χαμόγελο στο τέλος, έτσι, για να υπάρχει ;)

Λόγια… αδιέξοδα

Κάποια μονοπάτια είναι αδιέξοδα, ή τουλάχιστον έτσι μοιάζουν,
μέχρι τη στιγμή της εξόδου τους - όποιας, αν υπάρχει – και πόσο πονάνε αλήθεια.
Γιατί στο τώρα δεν υπάρχει αυτή η έξοδος και ούτε φαίνεται πουθενά. Αδιέξοδο.
Και είτε μένεις δίπλα στο μαντρότοιχο και κλαις,
είτε, σέρνοντας τα πόδια σου, γυρίζεις πίσω.
Ένα δάκρυ. Θα περάσει; Θα περάσει θα μου πεις.

Μια λύπη. Τι λείπει; Μου λείπεις. Εσύ.

Λόγια …ελπίδας (;)

- Να πιστέψω;
- Όχι, να μη πιστέψεις, μη ξεγελαστείς… πάλι, δεν λένε αλήθεια…
Έτσι κάποτε και οι χωρικοί δεν πίστεψαν το μικρό, ψεύτη βοσκό, μόνο που για μια φορά..
τους είχε πει την αλήθειa.....

- Όχι, δεν θα σε ακούσω, συγγνώμη... θα τους πιστέψω, το θέλω και το έχω ανάγκη, κ’ ας χάσω, πάλι, τουλάχιστον έτσι, δεν θα αναρωτηθώ…κι αν;
Ένας μικρός διάλογος με τον εαυτό μου ήταν αυτός με αφορμή όλα τα όμορφα, ελπιδοφόρα λόγια που άκουσα αυτή τη βδομάδα από τους νέους πολυλογάδες μας. Νέα πρόσωπα είδα, νέες συμπεριφορές αντάμωσα, σωστές κουβέντες άκουσα, πολύ χάρηκα γενικά…κι αν;;;........

Λόγια… σιωπηλά

Καμιά φορά…………………………….

Ανοίγω το στόμα να βγουν λέξεις μα από μέσα τους δάκρυα πετάγονται.
Πρέπει να αντέχουμε τη σιωπή... (;)
Πόσο; Για πόσο;
Πονάει. Πολύ. ….Η σιωπή ντε!
Πόσες αγάπες υπάρχουν;
Όσες και σιωπές.

Καμιά φορά…………………………………

Λόγια... blogika

Θα ‘θελα να ‘ξερα, ποιοι είστε, πώς είστε, τι κάνετε.
Θα ‘θελα να ‘ξερα πόσο αληθινοί είστε, αν υπάρχετε και αν από ανάγκη ή αγάπη γράφετε.
Θα ‘θελα να ‘ξερα τ’ όνομά σου, το γέλιο σου και κύρια το βλέμμα σου.
Αν κάτι με πονάει εδώ πιο πολύ, είναι αυτή η έλλειψη βλεμμάτων.
Μου αρέσει να σας διαβάζω μα όταν απ’ την οθόνη απομακρύνομαι και ξαναμπαίνω στο δικό μου πεζό κόσμο, αναρωτιέμαι…
Πού να είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, γιατί είμαστε έτσι κρυμμένοι ο ένας απ’ τον άλλο;
Θα ‘θελα να ‘μασταν μια παρέα, να κοιταζόμασταν στα μάτια και να λέγαμε τις σκέψεις μας ανοιχτά...
πόσο χαμένο χρόνο έτσι θα κερδίζαμε…
Θα ‘θελα να ‘ξερα πού βρίσκεστε και πώς περνάτε.
Είστε χαρούμενοι άνθρωποι; Λυπημένοι; Είστε καλά;;;;

Πόσο λυπάμαι,

που μπορεί να σε συναντήσω στο δρόμο,

εσένα,

που απ’ τα λίγα λόγια σου και μόνο αγάπησα,

και να μην σου πω,

ούτε καλημέρα……….

Λόγια μετεκλογικά....και τώρα περιμένω....

Εχτές δεν σας ψήφισα, ούτε και τους άλλους, ούτε και τους παράλλους, και ξέρετε κάτι; Πολύ χάρηκα γι’ αυτό. Που για πρώτη φορά έμεινα πιστή στη φωνή μου και δεν επηρεάστηκα…«έλα μωρέ που θα ψηφίσεις μικρό κόμμα, χαμένη θα πάει η ψήφος σου…» κουλουπου, κουλουπου. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, πάλι χαίρομαι και ίσως νιώθω και λίγο περήφανη. Μπορεί στη βουλή να μη μπήκαμε, αλλά πού θα πάει; Θα γίνει και αυτό. Λυπήθηκα μόνο για το κόμμα που ο ελληνικός λαός έκρινε άξιο να πάρει την τέταρτη θέση….μήπως πρέπει να ανησυχούμε;;;
………
……
…
Φόρεσα καθαρά ρούχα για να σας υποδεχθώ, στο χρώμα που ξέρω πως προτιμάτε, για να μη φανώ αφιλόξενη (καταπράσινο το 'κανα, τι άλλο πια!!) Σας υποδέχομαι με χαμόγελο γιατί δεν κοστίζει είναι αλήθεια και γιατί λίγη ευγένεια ποτέ δεν έβλαψε, αλλά και με μια επιφύλαξη…
Το χέρι ακουμπώ στο τραπέζι δίπλα στο μόλις σερβιρισμένο ποτό σας και χτυπώ τα δάχτυλα ρυθμικά…ταπ,ταπ,ταπ….κοιτώντας σας επίμονα και με κάποια αγωνία, έτοιμη να φύγω, έτοιμη να μείνω….σαν κάτι να περιμένω……….αν με κοιτάξετε και εσείς στα μάτια θα δείτε τι σας λέω….Περιμένω να δω…..
....

.............................................

Χριστέ και Παναγία! Τι έπαθες κοπέλα μου;;........γλυστρίδα έφαγες;!!!!!!

Απαπααααααα.................


Α!! ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ :))